çoğu zaman kötü sonuçlara gebe olan, bazen vahim, bazen de şahane olan durum.
insan doğası gereği bir şeylere bağlanmaya müsaittir/mecburdur. ama benim burada bahsedeceğim bağlılık, maddi, fiziki ya da biyolojik gibi olgusal olan bağlılıklar değil. benim bahsedeceğim bağlılık; manevi olan. yani metafizik ile ilgili unsurları barındıran bağlılıktan.
duygusal olarak bağ kurduğu her şey, insanın fikirlerine ve eylemlerine yön verir. bağ kurulan şey kimi zaman bir tanrı, insan, hayvan, takım, ideoloji, kitap, söz, müzik gibi gibi pek çok farklı şey olabilir. ve insan bir şeye bağlandıkça, algıları da giderek kapanmaya başlar. bunu okuyanların daha verimli empati yapabilmesi açısından, bir insana bağlanmış bir kişiyi baz alalım, maşukuna hasret bir aşığı...
aşık kişiye sorsanız, dünyanın en güzeli, en masumu, en eşsizi her zaman için maşuğudur. çünkü gözü ondan başkasını görmez. maşuğuna layık bir versus yoktur yeryüzünde. olsa bile her versusun galibi yine
maşuk olandır. aşık kişiden, sevdiği kişi ile son seçilmiş tescilli dünya güzelini kıyaslamasını isteseniz bile, dünya güzelinin yüzüne bakmaya gerek bile duymadan yine sevdiğini seçer. (tabi gerçekten aşıksa. bunu günümüz aşıklarına bakarak değerlendirmeyin, farz edelim ki; aşık'tan kastımız
mecnun gibi birisi...)
aşık, versusun diğer tarafına bakmaya gerek bile duymaz. çünkü biliyor sonucu, baksa bile sonuç onun için değişmez. kendisi objektif değil, at gözlüğü takmış ve bunun farkında. en iyi o biliyor kendisini, ona her baktığında ya da onu her düşündüğünde, hala bağlanmaya devam ediyor. gözleri körleşmeye, yüreği de sürekli detone olamaya yüz tutmuş. diğer her şeye bakıyor ama sadece onu görüyor. her şeyden serbest çağrışım yakalayıp, yine onu çıkartıyor karşısına. hatta en olmaz şeylerden bile... (bu bağlanmanın sebep olduğu körleşmenin doğurduğu şahane olan sonuçlardan)
aynı şekilde bir takımın, bir dinin, bir ideolojinin fanatiği olan insanlar da çoğu zaman sağlıklı empati yapamazlar. empati olmayınca da tartışma, kargaşa, gürültü çok olur. karşılaştığınız herhangi bir tartışmaya dikkat ederseniz, taraflar bir şeylere bağlanmıştır ama birbirlerine ters düşmüşlerdir. körleştikleri için sağlıklı empati yapamazlar, karşı tarafı anlamadıkça, kendilerini de anlatamadıkça sinirlenirler. çareyi de bağıra çağıra tartışmada ya da tekme tokat kavga etmede ararlar. (liselerdeki okul çıkışı kavgaları bile örnek verilebilir. zaten genelde de bir kız için kavga edilir.) hatta bazıları fazla ileri gidip adam yaralamaya/öldürmeye bile teşebbüs edebilirler. bu tiplere ana haber bültenlerinde ve gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinde denk gelebilirsiniz. (bu da bağlanmanın sebep olduğu körleşmenin doğurduğu vahim sonuçlardan...)